Նրան միամտաբար իրապես հավատում և սիրում էին:
Հետո սկսեցին նրանից հիասթափվել:
Ավելի ուշ փորձեցին կրկին հավատալ ու սիրել:
Հետո տեսան նրա իսկական դեմքն ու զարհուրեցին:
Հիմա նրա հանդեպ մնացել է ընդամենը մեկ զգացմունք՝ զզվանքը:
Ամեն ինչ գնում է նրան, որ շատ կարճ ժամանակում այդ զզվանքը փոխակերպվելու է ատելության:
Իսկ որ ատելությունը մղում է հաշվեհարդարի, դա ինքը գիտի բոլորիցս լավ:
Երեխայի չափ խելք ունենա, համընդանուր զզվանքը կընդունի որպես պարգև և կչքվի ինչ-որ մի ուղղությամբ :
Իսկ, եթե, գործն հասավ ատելության և խաբված ու գազազած ամբոխը ձեռնամուխ եղավ հաշվեհարդար տեսնելու՝ ուրեմն մեղքն իր վիզը:
Սիրո անվան տակ «ճարպկորեն» խաբեություն ցանողը ատելություն կհնձի՝ դա «աքսիոմատիկ» ճշմարտություն է...
Արգամ ՊՈՂՈՍՅԱՆ